Páginas

viernes, 26 de junio de 2015

Aviones de papel

Me gustaría que conocieses más canciones de Jarabe de Palo. Que entendieses a Waor. Que escuchases Marea y menos música de hedionda discoteca.
Te juraría sobre el  atractivo pecado capital de la lujuria, que me pierde ver cuando te enrollas con la botella de cerveza cualquier inmoral sábado de excesos.  
Me gustaría que me gritases cada vez que sientes el sutil aroma a nicotina que desprenden mis papilas fungiformes. Me gustaría que me dieses besos que pudiesen imitar a los aviones de papel. Que pudiesen hacer volar.
Mas la cruda subjetividad me encierra en una execrable tormenta mental y un desierto de pensamientos en donde me empiezan a cansar los largos tragos de más de 45 °C y los besos cortos de menos de 10 s. 
¿Cuándo llegará el momento en el que exista un bipartidismo entre cabeza y corazón? Que la anarquía no me llena tanto, que al final acabo roto, que las resacas me matan, el sexo me agota y todavía no me ha quedado claro que los aviones de papel si se mojan se estrellan.
Y es que no podemos negarlo, no podemos negar que ya no nos queremos, al igual que no puedo negarte que podría regalarte mil dilemas por cada dos de tus problemas, pues hay cosas que simplemente pasan y otras que realmente pesan. Ya podrías conocer más canciones de Jarabe de Palo, ya podrías entender a Waor, escuchar Marea...

viernes, 12 de junio de 2015

Grazas.

Hoxe non hai letras. Hoxe non hai belida poesía. Quizais soamente haxa baleiro e medio encol das nosas andadas cadeiras.
Hoxe. Na soidade dun mesmo. Decátome que non todo é velocidade igual, a velocidade inicial, máis aceleración, polo tempo.
A miña vida non sufrirá alteracións por non lembrarme das obras de Otero Pedrayo. Mais a vida hoxe si que muda para moitos. Porque os sentimentos voaron dende algunha pomba que non atopou o océano… ata chegar a nós. E é por iso que non consigo transmitir o que é, ver fuxir os anos que nos uniron durante todo este tempo.
Hoxe non digo adeus. Hoxe non digo ata logo. Non. Hoxe soamente digo… Cunqueiro regálame mil primaveras máis, porque as preciso.




Adicado a todos os amigos e a todas as persoas que se agochan detrás do heterónimo de “Mestres”. Grazas por ensinarme a ser.