Páginas

miércoles, 27 de mayo de 2015

Dime.

Dime, meu amor,
de que servía tragar o mesto fume da cabicha número xe
e non as lastras que provocaban as perpetuas tribulacións do esquecemento.
De que me servía peitearme, se ao reparares  en ti se me despeiteaba  a vida.
De que me servía sentir a lacerante chuvia  se non me enxugaba de falacias.

Dime, meu amor,
se non facía estremecer aquela reciprocidade de sentimentos,
se non daba medo arfar da señardade por mor das vellas lembranzas.

Dime, meu amor,
a cantidade exacta de falsa equidade que aspiraba a nosa derme.
A cantidade de egolatría que exhalaban os nosos corpos,
e a cantidade de veces que nos criamos inmortais,
cando xa estabamos mortos.

Dime, meu amor,
por que aínda seguimos afogando,
neste peláxico de auga alcolizada, salgada e reprimida.
Neste peláxico de alcol auguento, doce e libre,
que emana  da maldita concada  media baldeira de amor,
media chea de nefandos desatinos.

Dime, meu amor,
por que non voltan aqueles ditosos lóstregos de fiúza,
para non ter que a agardar a chegada do cru inverno
Coma fatos buscando sentir algo despois de tantos anos,
Aínda que soamente sexa a dor de morrer conxelados.

No hay comentarios:

Publicar un comentario